Drugi i trzeci dzień pudży Mahakali oraz taniec J.Ś. Karmapy

22-23 lutego, Pawilon Mynlamu, Bodhgaja

Pudża Gutoru Wielkiego Obozowiska kontynuowana była przez 3 dni i prowadził ją głównie Gjaltsab Rinpocze. Każdego ranka, mając za sobą zaledwie parę godzin snu, Rinpoczowie, khenpo, lamowie, mnisi, mniszki i świeccy zbierali się w Pawilonie, by recytować tekst praktyki. Trzeciego dnia wszyscy wstali o drugiej nad ranem, by rozpocząć średniej długości wersję praktyki „Spalania wrogości“, nazywaną także „Naprawianiem i proszeniem“. Przez pierwsze 2 dni recytowano jej dłuższą wersję a zmieniające się grupki młodych mnichów dzień i noc, w nieprzerwany sposób, recytowały mantrę Opiekuna i kangłę (modlitwę o wypełnienie obietnic).

Jego Świątobliwość i inni Rinpoczowie nie brali udziału w nocnej sesji, ale pojawili się o 10 rano, by rozpocząć przygotowania do popołudniowych tańców. Stoliki, poduszki trony szybko usunięto ze sceny, którą równie szybko zamieciono. W końcu Karmapa wydał ostatnie polecenia i ok. godziny 12.30 rozpoczęły się tańce lamów bez masek (lub bez kostiumów). W jednym z nich, ku zaskoczeniu wszystkich, wystąpił sam Jego Świątobliwość.

Tańce bez masek, nazywane tak z tradycji Palpung, lub inaczej tańce w zwyczajnych szatach, są swego rodzaju próbą przed tańcami w maskach, ale jednocześnie stanowią wydarzenie samo w sobie. W końcu każdy taniec lamów jest formą medytacji, podczas której odtwarza się ruchy bóstwa ukazane w snach i czystych wizjach mistrzów.

Najpierw Jego Świątobliwość zasiadł na tronie ustawionym w boku sceny, by obserwować pierwszą część tańców. Gjaltsab Rinpocze i Bokar Rinpocze usiedli tuż obok niego.

Pierwszy taniec, nazywany „Przecinaniem granic“, wykonali mnisi z klasztoru Mirik. Następnie tulku Ngotsar Łangpo poprowadził grupę mnichów z klasztoru Palcien Ciokling do tańca Czteroramiennego Mahakali. Po nich mnisi z klasztoru Rumtek zaczęli energiczny taniec Maraji. Aż w końcu Jego Świątobliwość został ceremonialnie poprowadzony na scenę przez mnichów z kadzidłami. Ponieważ tańca Karmapy nie zapowiedziano wcześniej, cała publiczność poruszyła się z radości. Ci, którzy mogli go obserwować, mieli poczucie wielkiego błogosławieństwa. Karmapie w tańcu towarzyszył Drupon Decien Rinpocze i kilku innych lamów, którzy następnie już sami kontynuowali kolejny taniec Dongjemy.

Gdy odtańczono je wszystkie, Goszir Gjaltsab Rinpocze powrócił na swoje miejsce na szczycie szeregu mnichów i razem wykonali ostatnią sesję pudży zakończonej wielkim tsokiem Mahakali.