Gdy strach stoi na drodze współczuciu

Jedno z pytań zadanych Siedemnastemu Karmapie podczas wykładu na Uniwersytecie Stanforda 17 marca 2015 przez doktora Jamesa Doty (dyrektora Centrum Badań i Edukacji dotyczących Współczucia i Altruizmu):

– Wspomniałeś wcześniej o tym, że strach jest jednym z powodów, dla którego ludzie zamykają oczy na cudze cierpienie i nie udzielają pomocy. Boją się, że przy tym coś im się stanie. Ten problem przewija się przez całą naszą historię – gdy ludzie nie bronili innych myśląc, że tak będzie dla nich bezpieczniej, i tak być może przez pewien czas było. Czy masz jakąś radę dla tych, których paraliżuje strach przed konsekwencjami zaangażowania w sprawy, które są ważne?

Jego Świątobliwość Karmapa:

– Dobrym przykładem tego, o co pytasz, jest sprawa Tybetu i opresji, którą muszą znosić Tybetańczycy. Wielu ludzi nie chce o tym słyszeć, niejako odsuwając od siebie ów problem. Uważają, że angażowanie się jest dla nich za trudne – bo cała sprawa jest zbyt skomplikowana politycznie, bo cała sytuacja jest zbyt ciężka, bo wydaje się niemożliwa do rozwiązania itp.

Sądzę jednak, że należy do niej podejść z punktu widzenia zręcznych metod – jak sprytnie podejść do całej sprawy, jakimi metodami możemy się posłużyć? Otworzy to przed nami nowe pole działania, nowe opcje i drogi.

Niektórzy twierdzą, że to sprawa polityczna, a do polityki nie chcą się mieszać. Jednak kwestia ta nie obejmuje przecież tylko polityki. Dotyczy także obszaru religii i duchowości, kultury, ekologii – istnieje wiele poziomów, na których można zainicjować pozytywne zmiany w Tybecie. Jeżeli chcemy pomóc, nie musimy angażować się w politykę. Nie musimy też narażać się na niebezpieczeństwo lub ściągać na siebie wielkich problemów. To naprawdę nie musi być trudne, a mimo to wiele osób wpada w pułapkę takiego myślenia i zamyka się na tę kwestię z chwilą, gdy tylko o niej usłyszy. Jeśli jednak głębiej i dokładniej się nad tym zastanowimy, to z pewnością dostrzeżemy wiele możliwości działania.