Do uczniów Czwartego Dziamgona Kongtrula Rinpoczego
14 listopada 2016
Po czterystu latach Gjalłang Karmapa powrócił do Arunachal Pradesh
2 grudnia 2016
20 listopada 2016 r., Chauna, HP, Indie
Pomyślnego dnia upamiętniającego powrót Buddhy z Tuszity, jednego z czterech najważniejszych świąt buddyjskich, Gjalłang Karmapa odwiedził Instytut Dzongsara Khjentse Ciekji Lodro, by wręczyć dyplomy czterem nowym khenpo (profesorom i przyszłym opatom). Zazwyczaj ceremonii tej przewodniczy zwierzchnik szkoły, ale tym razem, podkreślając bliskie relacje pomiędzy linią Karmapów i Khjentse, Dzongsar Khjentse Rinpocze zaprosił Jego Świątobliwość do pełnienia tej roli.
Na tę specjalną okazję droga wiodąca od bramy instytutu do głównej świątyni została pięknie udekorowana ośmioma znakami pomyślności, usypanymi z błyszczących kamyków w pięknych barwach, a pobocze udekorowano dwoma rzędami nagietków.
W cieniu złotego parasola Karmapa przeszedł tę drogę i wkroczył do dużego holu świątyni, wypełnionego mnichami i świeckimi z całego świata. Dołączyli do nich uczniowie z pobliskich szkól TCV: Suja i Sambhota.
Gdy Karmapa zasiadł na eleganckim tronie u stóp wielkiego posągu Buddhy, Dzongsar Khjentse Rinpocze ofiarował mu tradycyjną mandalę i reprezentacje ciała, mowy i umysłu oraz długi złoty kathak. Wszystkich obecnych poczęstowano ryżem i herbatą oraz wykonano Pudżę Arhatów.
Po drugim ofiarowaniu mandali i ceremonialnych pochwał, Gyaltsen Dargje przywitał Karmapę i wygłosił mowę opowiadającą o bliskiej więzi łączącej linie Karmapów i Khjentse. [więcej u dołu artykułu]
Następnie Jego Świątobliwość podziękował Khjabdzie Dzongsarowi Khjentse Rinpocze za zaproszenie i wspomniał:
W Tybecie studiowałem dzieła zebrane różnych mistrzów, ale najczęściej zaglądałem do ksiąg napisanych przez pierwszego Khjentse, Dziamjanga Khjentse Łangpo (Pema Ysel Dongak Lingpa). Przeczytałem je od deski do deski i wracałem do nich wiele razy.
Khjentse Łangpo był prawdziwem mistrzem rime (niesekciarskim), dodał Karmapa.
Obecnie słowo “rime” dobrze brzmi, ale używa się go głównie dla poklasku. Bycie prawdziwym mistrzem rime nie jest jednak takie proste. Studiując historię tego ruchu musimy przyznać, że Khjentse Łangpo był nim naprawdę.
Karmapa ciepło wyraził się również o relacji łączącej Dziamgona Kongtrula Lodro Thaye i Dziamjanga Khjentse Łangpo:
Piąty Karmapa Deszin Sziekpa przepowiedział pojawienie się inkarnacji Khjentse i Kongtrula, podkreślając, że każdy związek nawiązany z tymi mistrzami będzie znaczący.
Pięć Wielkich Skarbnic Lodro Thaje powstało głównie na prośbę Khjentse Łangpo, który ogromnie wspierał ich powstanie, co należy podkreślać. Wiemy o tym dobrze z biografii Dziamgona Kongtrula Lodro Thaje.
Karmapę i Dziamgona Kongtrula Lodro Thaje łączyła więź samaja tak bliska, że byli niemal jedną osobą, lub też można powiedzieć, że biło w nich to samo serce. Podobnie można opisać relację pomiędzy Karmapą a Dziamjangiem Khjentse Łangpo.
Jego Świątobliwość chwalił obecnego Khjentse Rinpocze za sposób nauczania, który określił jako “jednoznaczny, bezpośredni, głęboki, praktyczny i chwytający za serce”.
Czuję prawdziwe oddanie i utrzymuję czyste widzenie wobec tej linii. Jestem szczęśliwy, że wreszcie mogłem odwiedzić Khjabdzie Dzongsara Khjentse w jego siedzibie, w otoczeniu jego khenpo i uczniów, że mogę znaleźć się w tej mandali.
Jego Świątobliwość wyjaśnił dalej, że Karmapowie generalnie utrzymują bliskie więzi z tradycją sakja. Szósty Karmapa Thongła Donden otrzymał przekaz sutr od wielkiego mistrza sakja Kunkhjen Rangtonga Cienpo, który z kolei określił Karmapę jako “emanację Buddhy”. Karma Trinlepa Cienpo, który utrzymywał obie tradycje: kagju i sakja, był uczniem Siódmego Karmapy i nauczycielem Ósmego. Był on mistrzem komentarzy, można zatem powiedzieć, że linia komentarzy w szkole karma kamtsang wywodzi się z tradycji kagju i sakja.
Karmapa podkreślił również, że w dzisiejszych czasach możemy korzystać z wielu dobrych, zewnętrznych i wewnętrznych, warunków – szkodliwych uwarunkowań jest zaś niewiele. Jeśli będziemy w stanie z nich skorzystać, osiągniemy wiele korzyści. Dlatego powinniśmy poszerzać swoją wiedzę i w pełni rozwijać jej potencjał – to bardzo ważne.
Mówiąc o sposobie studiowania, Karmapa podkreślił:
Podtrzymywanie tybetańskich tradycji jest niezwykle istotne. Żyjemy jednak w XXI wieku i musimy również podążać za duchem czasów. W szczególności powinniśmy dbać o to, by historia była częścią naszego curriculum. Możemy, dla przykładu, studiować “Wkraczając na środkową drogę” Czandrakirtiego przez cały rok, nie wiedząc kto przetłumaczył ten tekst na tybetański. Zbyt mało interesujemy się podłożem historycznym. To musi się zmienić.
Patrząc na pokolenia ciągnące się w przeszłość i na studiowany tekst, rozwijamy nową perspektywę. Studiując jedynie tekst, pozostajemy nieświadomi jego historii, autorstwa, czasów, w których powstał. Nawet jeśli znamy imiona autorów, ale nie wiemy nic o ich wzajemnych relacjach i warunkach, w jakich żyli. W Tybecie studia tradycyjnych tekstów prowadzone były doskonale, ale powinniśmy zmienić podejście do badań i poznawać czasy, w jakich teksty te powstawały.
Na koniec swego przemówienia Jego Świątobliwość przyznał, że obecna inkarnacja Khjentse podtrzymuje tradycję rime, czego dowodem są uczniowie różnych buddyjskich tradycji studiujący w Instytucie. Podziękował Rinpoczemu za zaproszenie i wyraził życzenia, by jego aktywność rozprzestrzeniała się i kwitła. Jego studentom zaś Karmapa życzył harmonii i czystej dyscypliny oraz tego, by cały swój czas poświęcali studiowaniu i praktykowaniu Dharmy.
Kilka kluczowych punktów prezentacji Gjaltsena Dargje:
Pierwszy Khjentse Rinpocze, Dziamjang Khjentse Łangpo [Pema Ysel Dongak Lingpa 1830-1893] żył w czasach Czternastego Karmapy Thekcioka Dordże (1797-1868) oraz za czasów młodości Piętnastego Karmapy Khakhjaba Dordże (1871-1922). Wtedy właśnie nawiązała się więź dharmiczna i samaja pomiędzy tymi dwiema liniami.
Khjentse Łangpo otrzymał wiele przekazów i abhiszek od Czternastego Karmapy a w snach spotykał także Trzeciego Karmapę i siddhę Ogjenpę. Podczas podróży do Tsurphu otrzymał od Karmapy wiele dogłębnych instrukcji, uczynił go również opiekunem odkrytych przez siebie term.
Kiedy urodził się Piętnasty Karmapa, Khjentse Łangpo miał 52 lata. Gdy Karmapa skończył czternaście lat, Khjentse Łangpo zaprosił go do swego klasztoru i udzielił wielu abhiszek. Dziamgon Kongtrul poradził Karmapie, by poprosił Dziamjanga Khjentse o przekaz do Zbioru wszystkich tantr. Otrzymał go w dwa lata później w klasztorze Dzongsar, gdzie przywitał go również Sakja Trizin. Khjentse Łangpo powiedział wtedy Karmapie, że skoro “zna trzy czasy”, powinien napisać historię wszystkich swoich inkarnacji, co ten uczynił w jedną noc, zużywając zaledwie jedną maślaną lampkę. Później Szesnasty Karmapa skomponował operę tybetańską nawiązującą do tych historii.
Khjentse Łangpo odszedł w 1892 roku, tworząc pięć przyszłych emanacji, zaś Dziamjang Khjentse Ciekji Lodro, urodzony w 1893 roku, był emanacją aktywności. Żył on za czasów Piętnastego i Szesnastego Karmapy. W perspektywie zwyczajnych przejawień Ciekji Lodro nigdy nie spotkał Piętnastego Karmapy, ale w rzeczywistości nawiązał z nim więź w czystych wizjach.
Szesnastego Karmapę spotkał zaś wiele razy, udzielając i otrzymując przekazy i abhiszeki. Powiadają, że ich umysły zlały się w jedno. Drugi Khjentse Lodro odszedł w 1959 roku, zaś Trzeci urodził się w roku 1961 w Butanie jako Dziamjang Thubten Ciekji Gjatso. Szesnasty Karmapa przywitał do w Rumteku udzielając abhiszeki długiego życia i błogosławieństw. W Nepalu Trzeci Khjentse otrzymał również przekaz Kagju Nagdzo od Szesnastego Karmapy. Gdy Rigpe Dordże odszedł, Rinpocze przybył na jego pogrzeb do Rumteku.
Podsumowując, nie ma wątpliwości, że kolejne inkarnacje Gjalłanga Karmapy i Dzie Khjentse łączy głęboka więź – zewnętrzna, wewnętrzna i tajemna – przejawiająca się zwyczajny jak i nadzwyczajny sposób.
