„Sutra trzech zbiorów” i „Królowa modlitw”
29 grudnia 2014
Procesja z Kangjurem: okazanie czci słowom Buddhy
2 stycznia 2015
Jedna z torm 32. Mynlamu Kagju przedstawiająca u szczytu Khjungpo Nalgjora, założyciela tradycji szangpa kagju
Tradycja szangpa kagju należy do „ośmiu wielkich linii praktyki” (sGrub brgyud shing rta brgyad), które przywędrowały do Tybetu z Indii. Słowo „kagju” (bKa’ brgyud) oznacza dosłownie „ustny przekaz”, podczas gdy „szangpa” (Shangs pa) odnosi się do siedziby założyciela linii, Khjungpo Naldziora (978?-1079?) w dolinie Szang, w środkowym Tybecie (na północ od Sigatse). Choć nosi nazwę „kagju”, nie jest związana z dakpo kagju, do której należy tradycja karma. Dakpo kagju to linia Tilopy, a po nim Naropy, Marpy Lotsały, Milarepy i Dakpy Lhadzie (Gampopy), tymczasem linii szangpa początek dały dwie indyjskie siddhy: Niguma (uczennica Tilopy i siostra Naropy) oraz Sukhasiddhi – rdzenne nauczycielki Khjungpo Naldziora.
Przez całe wieki mało kto słyszał o istnieniu szangpa kagju, bowiem większość jej dziedziców z wyboru prowadziła życie ukrytych joginów. Nie przyjęła także zwyczaju sukcesji inkarnacji i jej mistrzowie rzadko odradzali się jako hierarchowie. Większość stawała na czele linii za sprawą urzeczywistnienia zrodzonego z praktyki i studiów.
Brak monastycznej siedziby i zwyczaju rozpoznawania tulku sprawiły, że praktyki oraz nauki szangpy przenikały do innych linii. W XIX wieku zebrali je wielcy Dziamgon Kongtrul Lodro Thaje i Dziamjang Khjentse Łangpo, po czym pierwszy z nich włączył je do swojej „Skarbnicy ustnych pouczeń”. On też położył nacisk na szangpę pośród ośmiu linii praktyki, którym dedykował odosobnienia w starej pustelni, powierzonej mu przez nauczyciela, Situ Ciekji Dziungne z klasztoru Palpung, i przyłączonej do siedziby w Tsadra Rinczen Draku.
Tegoroczny Mynlam oraz przekaz abhiszek łagodnych bóstw ze zbioru „Znajomość jednego wyzwala wszystko” dedykowane były pamięci dwóch lamów karma kagju, którzy byli także dziedzicami szangpy – Kjabdzie Kalu (1905-1989) i Bokarowi (1940-2004) Rinpoczom. Na nowym ołtarzu wystawiono poświęcone im tormy.
Silna więź łączy także szangpę z Karmapami. Szesnasty poprosił poprzedniego Kalu Rinpocze o udzielenie wszystkich przekazów tej tradycji swoim czterem synom serca. Dziś dziedzicami linii jej praktyki są więc Tai Situ, Dziamgon Kongtrul i Gosir Gjaltsab Rinpoczowie. Siedemnasty Gjalłang Karmapa otrzymał pełny przekaz szangpy od Gjaltsaba Rinpocze (i jeszcze raz, wraz ze „Skarbnicą ustnych pouczeń”), a także wiele nauk od Bokara Rinpoczego.
