Dziewiąty Karmapa Łangciuk Dordże (1556–1603)

Dziewiąty Karmapa na thance z kolekcji klasztoru Palpung

W dziewiątym odrodzeniu, jako Łangciuk Dordże, Karmapa ponownie zajął się tworzeniem tekstów, które służyły ówczesnemu i przyszłym pokoleniom praktykujących. Wcześniej Mikjo Dordże napisał zbiór rozpraw o różnorodnej tematyce, a Łangciuk Dordże w swych pracach skupił się głównie na mahamudrze.

Mahamudra często określana jest jako to, co znajduje się „poza słowami”, „poza koncepcjami”, gdyż ujawnia się podczas bezpośredniego wglądu w ostateczną rzeczywistość. Mahamudrę należy praktykować pod osobistym nadzorem wykwalifikowanego nauczyciela, który potrafi doprowadzić ucznia do bezpośredniego doświadczenia natury umysłu. Łangciuk Dordże podjął się zatem wielkiego wyzwania, wyjaśniając to, co w swej istocie wymyka się wszelkim formom konceptualnego myślenia.

Niemniej jednak jego urzeczywistnienie mahamudry i wyjątkowa zdolność wyrażenia tego urzeczywistnienia zrodziły wspaniałe owoce w formie trzech tekstów: Oceanu ostatecznego znaczenia, Ukazywaniu dharmakaji oraz Usuwaniu ciemności niewiedzy. Te trzy dzieła stanowią dziś trzon wyjaśnień do mahamudry w szkole karma kagju. Kolejny Karmapa stwierdził, że bez komentarzy Łangciuka Dordże ta linia nauk miałaby bardzo niewiele źródeł pisanych dotyczących tej praktyki.