Krótka historia praktyki Opiekuna ze szczególnym uwzględnieniem linii kamtsang kagju

Opiekunów prawdziwej Dharmy możemy znaleźć w sutrach, na przykład w Samadhiradża Sutrze (Królu sutr Samadhi), wygłoszonej w Radżagrysze na Górze Przypominającej Stado Sępów. Wówczas Buddha zapytał: „Kto będzie chronił tę sutrę, aby nie zaginęła linia przekazu?” Na poziomie ludzkim do tego zadania zgłosił się Czandraprabhawa (który póżniej odrodził się jako Gampopa). Spośród innych istot, obecnych wówczas, wiele także podjęło się chronić sutrę. Mówiąc o Opiekunach ogólnie, Gesze Szarawa (Jynten Drak, 1070-1141) z linii kadam stwierdził, że obrońcy nauk to Dharmapale i Sangha. Nie musimy ich o to prosić, gdyż jest to ich obowiązkiem. Natomiast naszą powinnością jest ofiarowanie im torm i darów.

Sutry w kilku miejscach mówią o składaniu darów Opiekunom. W wadżrajanie te praktyki bardzo się rozwinęły i objęły wielu Opiekunów Dharmy, a także rozmaite rodzaje torm. Rytuały te zostały stworzone wiele wieków temu przez Nagardżunę i przewędrowały do Chin. Jednak najbardziej rozpowszechniły się w Tybecie, gdzie możemy znaleźć wiele groźnych czarnych bóstw, w tym Odzianego w Czarny Płaszcz (Bernakciena, dwuramiennego Mahakalę), czteroramiennego Mahakalę i wiele innych. Linie ich praktyki są żywe po dziś dzień. Przez Marpę do linii karma kamtsang wprowadzona została szczególna praktyka, znana jako „praktyka ciała i umysłu nieoddzielnych od Opiekuna.”

Pierwotnie praktyka Bernakciena była tak ściśle tajemna, że o jej istnieniu wiedziała jedynie garstka najbliższych uczniów. Drogyn Recien – uczeń Pierwszego Karmapy – nauczał jej zaledwie kilku osób. Drugi Karmapa rozszerzył krąg odbiorców bardzo nieznacznie. Drugi Szamarpa Khacie Łangpo (1358-1405) znacznie ją rozpowszechnił, ale dopiero Szósty Karmapa Thongła Donden (1416-1453) uczynił ją szeroko znaną. Pierwszy posąg Bernakciena stworzył Siódmy Karmapa. Od tamtego czasu linia przekazu tej praktyki jest kontynuowana aż do dzisiaj.

Spójrzmy na historię samego rytuału. Pierwszy stworzył Drugi Szamarpa, a następnie Szósty Karmapa tak bardzo go rozszerzył, że praktyka stała się znana jako „Nudny Mahakala,” choć jej faktyczna nazwa to „Spalanie wrogości” (sdang ba rnam sreg). (Siedemnasty Karmapa przywrócił tę praktykę w 2012 roku, a na ostatni Gutor opublikowano nowe wydanie tekstu). Ósmy Karmapa (1507-1554) poprosił Piątego Szamarpę Kyncioka Jenlaka (1526-1583) o skrócenie tekstu. W ten sposób powstała „Skrócona praktyka spalania wrogości” (sdang ba rnam sreg las btus pa), znana dziś jako „Rytuał naprawiania i błagania” (bskang gsol), praktykowany w licznych klasztorach i ośrodkach kagju. Można spotkać się także z nazwą „Złoty [rytuał]”, ponieważ pierwsze słowa „Spalania wrogości” napisano złotym kolorem.

Znana jest wreszcie krótka wersja „Spalania wrogości,” o nazwie „Tsalma” (mtshal ma), czyli „Cynobrowy tekst.” W tym wypadku pierwsze fragmenty recytowanego rytuału, wybrane z dłuższej praktyki, zapisano jaskrawoczerwonym kolorem. Wszystkie trzy wersje zostały wyrecytowane podczas ostatniego Gutoru: pierwszego i ostatniego dnia wersja krótka, drugiego i trzeciego wersja długa, a czwartego i piątego wersja średnia. Czwartego dnia praktyka rozpoczęła się o drugiej nad ranem.

Istnieje jeszcze jedna wersja. Została stworzona przez Piętnastego Karmapę i jest jeszcze dłuższa niż tekst Szóstego Karmapy, gdyż Piętnasty Gjalłang Karmapa uważał, że zbyt krótka praktyka może być niepomyślna.