Nietypowy student podczas pierwszego dnia zajęć

23 marca 2015 r. – Redlands, Kalifornia

Jak wielu studentów po raz pierwszy przekraczających mury uczelni Jego Świątobliwość uzbroił się w notes i długopis z emblematem Uniwersytetu Redlands. I jak każdy inny student tego prywatnego Uniwersytetu Sztuk Pięknych Karmapa został wpisany na listę uczestników rozmaitych zajęć humanistycznych – pierwszego dnia jako uczestnik zajęć z teatrologii i studiów religijnych, a drugiego dnia – zajęć muzycznych.

Rzadko kiedy jednak nowi studenci witani są przez rektora Uniwersytetu, podobnie jak niezbyt często podczas swojej pierwszej lekcji mają okazję uczestniczyć w dyskusji na temat sztuki, którą sami napisali. Z całą pewnością natomiast większość świeżo upieczonych studentów nie doświadcza zaszczytu przyznania im honorowego doktoratu w drugim dniu pobytu na uczelni.

Tak właśnie wyglądał pierwszy dzień akademickich zajęć tego nietypowego studenta, otwartego na nową wiedzę i nowe doświadczenie. (Mimo iż Jego Świątobliwość miał okazję spotkać się ze studentami Uniwersytetu Stanforda, nie brał do tej pory udziału w formalnych zajęciach.)

Ten szczególny dzień rozpoczął się przywitaniem Jego Świątobliwości u stóp schodów wiodących do budynku administracyjnego Uniwersytetu Redlands przez rektora Ralpha Kuncl, który następnie zaprosił go do swojego biura na herbatę. „Uniwersytet Redlands ma 108-letnią historię” – rozpoczął rektor – „a teraz Jego Świątobliwość Karmapa także stanowi część tej historii – jej istotną część”. Rektor był mocno zaintrygowany, gdy usłyszał, że w kulturze buddyjskiej liczba 108 uważana jest za najbardziej pomyślną.

Następnie rektor odprowadził Karmapę na jego pierwsze zajęcia: Studia religijne 292 – biografie świętych w religiach azjatyckich. Zajęcia były prowadzone przez Profesor Karen Derris, która uprzednio wraz z dwiema grupami studentów odwiedziła Indie, by studiować u boku Jego Świątobliwości w Jego rezydencji, a następnie była współredaktorem książki – owocu tych wykładów – „Szlachetność serca, czyli jak zmieniać świat, zaczynając od siebie”.

Możliwość zasiadania w ławie szkolnej w klasie studiów religijnych niedużego Uniwersytetu Sztuk Pięknych pozwoliła Karmapie poznać sposób, w jaki w środowisku akademickim Ameryki Północnej naucza się religii, a dokładnie religii buddyjskiej. Tematem zajęć było porównanie losu kobiet z biografii Milarepy oraz roli lokalnej wspólnoty w życiu tych kobiet do historii pierwszych bhikszuni opisanych w zbiorze zatytułowanym „Therigatha“. Studenci zapoznali się uprzednio ze standardową biografią Milarepy autorstwa Tsangnjona Heruki jak również ze scenariuszem sztuki o Milarepie napisanej przez Siedemnastego Karmapę oraz z fragmentami tejże sztuki nagranej na wideo.

Profesor Derris poprosiła studentów, aby porównali, w jaki sposób ukazane są postaci kobiet w obu historiach o Milarepie. Wielu studentów zauważyło, iż w sztuce Karmapy matka Milarepy przedstawiona jest w bardziej ciepły, ludzki sposób, podczas gdy we wcześniejszej biografii jest głównie osobą, która popycha Milarepę na drogę wiodącą go do spotkania z Marpą. Z komentarzy studentów wynikało, że wielu z nich podczas czytania sztuki było w stanie wyobrazić sobie jej emocje i dostrzec w niej przede wszystkim matkę pragnącą chronić swoje dzieci.

Następnie profesor Derris wraz ze studentami rozpoczęła badanie wpływu wspierającej społeczności na życie różnych kobiet i zainicjowała dyskusję na temat nowego projektu Karmapy, którego celem jest wprowadzenie pełnych święceń dla mniszek w Jego buddyjskiej tradycji.

Studentów zapytano także o to, czego biografia Milarepy nauczyła ich o własnym życiu. Pewien student prawa stwierdził, że sposób, w jaki Marpa prowadził na ścieżce Milarepę zmusił go do weryfikacji swoich poglądów na temat kary i odkupienia. Kolejny student wyznał, że rozważania na temat karmy i relacji karmicznych, które przechodzą z życia na życie, skłaniają go do głębszych przemyśleń na temat przebaczenia i nietrwałości.

Na życzenie studentów Jego Świętobliwość zgodził się stanąć do wspólnego zdjęcia a następnie udał się na kolejne zajęcia do budynku sztuk teatralnych. Na Jego cześć u wejścia do budynku rozwieszono flagi modlitewne, które pięknie prezentowały się w jasnym kalifornijskim słońcu. Były to zaawansowane zajęcia teatralne, odpowiednie dla osoby, która ma już za sobą scenariusz i produkcję sztuki w sześciu aktach wystawionej w Bodhgai. Mimo iż Siedemnasty Karmapa w wieku 25 lat wystawił tak rozbudowaną sztukę na temat życia Milarepy, nie przeszedł wcześniej żadnego teatralnego wykształcenia. Poznawanie zaplanowanego procesu produkcji i kompleksowych narzędzi wykorzystywanych w teatrze musiało być dla niego niezwykle pasjonującym przeżyciem. Nephelie Andonyadis, profesorka teatrologii, i Trevor Norton, dyrektor produkcji, przeprowadzili Jego Świątobliwość przez kolejne etapy powstawania sztuki scenicznej, których uczą się studenci teatrologii: komputerowe narzędzia służące do projektowania, szycie kostiumów, budowa scenografii czy ustawianie oświetlenia.

Po zakończeniu zajęć nadszedł czas obiadu. Jednak zamiast do zatłoczonej stołówki Uniwersytet zaprosił Karmapę na piknik na szczycie wzgórza. Pomimo iż większość studentów, którzy wcześniej w Indiach słuchali wykładów Jego Świątobliwości już ukończyła studia i rozpierzchła się po całym kraju, niemal wszyscy z nich przyjechali specjalnie na tę okazję. Podczas pikniku dano studentom szansę odbycia prywatnych rozmów z Jego Świątobliwością i przedstawienia swoich utworów muzycznych. Para studentów, która uczestniczyła w serii rozmów, których plonem stała się książka „Szlachetność serca” teraz była zaręczona i wręczyła Karmapie zaproszenie na swój ślub. Jak to ujęła Kelly Hankin, dyrektorka Johnson Center for Integrative Studies, która wspierała program studencki w Indiach, to spotkanie było nie tylko okazją do odnowienia kontaktu z Karmapą, lecz także odświeżeniem przyjaznych relacji pomiędzy jego uczestnikami.

Mając w pamięci ciepłe przyjęcie w klasztorze Gjuto, studenci chętnie skorzystali z szansy odwzajemnienia gościnności i oprowadzili Jego Świątobliwość po swoim dawnym kampusie. Najpierw zapoznali Siedemnastego Karmapę i jego siostrę z maskotką wydziału – buldogiem o imieniu Thurber – a następnie pokazali mu akademiki oraz uniwersytecką stołówkę. Potem skierowali się do pracowni komputerowej, gdzie wręczyli Karmapie identyfikator studencki oraz hasło, dzięki któremu mógł zalogować się na jednym z komputerów.

Cała grupa udała się następnie do częściowo zagłębionego w ziemi, w pełni ekologicznego budynku, który jak się okazało mieści w sobie wydział nauk o środowisku naturalnym, gdzie Jego Świątobliwość mógł testować oprogramowanie do modelowania terenu, jak również inne technologie. Kolejnym przystankiem okazał się uniwersytecki ogród SURF, gdzie studenci posługujący się metodami samowystarczalnego stylu rolnictwa prowadzą uprawy na potrzeby zarówno Uniwersytetu, jak również lokalnej społeczności.

Po powrocie na teren Uniwersytetu kapelan John Walsh powitał Jego Świątobliwość, by wspólnie zasadzić drzewko upamiętniające Jego wizytę na Uniwersytecie Redlands. Ostatnim przystankiem dnia okazał się Bekins Hall, miejsce ważne dla wielu studentów Johnston Center, którzy odwiedzili Jego Świątobliwość w Indiach. Wszyscy rezydenci oczekiwali Go przed wejściem i na zakończenie tego, raczej niezwykłego studenckiego dnia, zrobili pamiątkową fotografię.