Odrodzenie mej ojczyzny, śnieżnej krainy Tybetu

Ten przypominający rozmowę przyjaciół wiersz zapowiada renesans Tybetu i pochodzi z biografii Muzyka na niebie:

W leczniczym gaju ożywczych drzew sala
gawędzimy o tym roku dwutysięcznym.
Na brzegu jeziora topnieje biały księżyc zasługi,
promienny niczym zdobne wszystkimi znakami ciało Buddhy.

Bodhicitta, wstęga światła na ciemnym horyzoncie
przynosi radość znużonemu umysłowi.
Wolność od zła, niczym aromat doskonałej radości,
przenika najdalsze zakątki świata.

Białe kwiaty śniegu opadają powoli niczym miodowy deszcz,
w ucho delikatnie sączy się chwała umysłu.
Młode, nieskalane słońce jest przyjacielem rozchylającego się lotosu;
Radosna amrita pomagania innym budzi zachwyt.

Wraz z dźwięczną pieśnią długiego życia świat przepełniają werble letnich gromów,
pobudzając grę niepoliczalnych pieśni i tańców wielkiej szczęśliwości.
Kwiaty złotego wieku wypełniają boską ścieżkę nieba…
wypełniają boską ścieżkę nieba.

przekład: AK