O szczodrości i ofiarowaniu zasługi
19 lutego 2017
Drugi i trzeci dzień pudży Mahakali oraz taniec J.Ś. Karmapy
23 lutego 2017
21 lutego 2017 – Pawilon Mynlamu, Bodhgaja
Przez ponad trzysta lat Karmapowie, od Czwartego do Dziesiątego, podróżowali po całym Tybecie w ramach tzw. Wielkiego Obozowiska. Dzięki temu bardzo spontanicznie mogli dotrzeć do uczniów w całym kraju. Od czasów Siódmego Gjalłanga Karmapy (1454-1506) organizowano również Wielki Mynlam w miejscu, gdzie akurat znajdował się Jego Świątobliwość. Dziś tradycja Obozowiska jest kontynuowana w Pawilonie Mynlamu w Bodhgai, który jest miejscem otwartym i przystosowanym do pełnienia różnych funkcji.
Ostatnio pawilon pełnił rolę gynkhangu czyli świątyni Opiekuna. Takie miejsce możemy znaleźć w większości tybetańskich klasztorów, choć często wejście do niego jest niedozwolone dla zwykłych osób. Pawilon Mynlamu przepięknie udekorowano na obchody gutoru – sześciu dni intensywnej praktyki Mahakali, którą wykonuje się zawsze na koniec tybetańskiego roku. Celem praktyki jest złożenie darów Opiekunom i usunięcie przeszkód, które mogłyby zaszkodzić w nowym roku naukom i czującym istotom.
Grupa osób pod nadzorem Gjalłanga Karmapy pracowała wiele godzin, aby zmienić wygląd pawilonu. W ciągu jednej nocy zniknęło biało-złote tło sceny za posągiem Buddhy. W jego miejsce pojawiło się ciemne niebo ze złotymi płomieniami mądrości, błyskającymi pośród nocy. Te dynamiczne obrazy znajdowały się również na brokacie do nowego zestawu tanek powstałych w Dharamsali, przedstawiających Opiekunów dziesięciu kierunków. Powieszono je za Buddhą, nad bramą wejściową oraz po obu stronach pawilonu. Czarny brokat z czerwono-złotymi płomieniami utworzył cztery wielkie proporce zwisające z tychże wizerunków. Patrząc na nie, odnosiło się wrażenie, że ognie wydobywają się ku górze i obejmują centralne postaci zanzaczone złotym kolorem na czarnym tle.
Pośrodku tych dwóch zestawów wisiały inne malowidła. Sześć czarno-złotych, zawieszonych po obu stronach, stworzono w Nepalu i znaleźli się na nich Opiekunowie, których praktyki wykonuje się podczas pudży, w tym Tseringma, Szingkjong, Namthyse, Singyn i Dordże Lekpa. Pozostałe trzy w pełnych kolorach po obu stronach przedstawiały ważne dla linii kagju Jidamy, w tym Wadżra Warahi, Czakrasamwarę, Gjalłanga Gjatso, Hewadżrę i Mahamaję. Te wizerunki wisiały w pawilonie także podczas Mynlamu. Kolejną tegoroczną nowością, przypominającą dawne tybetańskie gynkhangi, był baner przedstawiający szereg zwierzęcych i ludzkich skór w żywych, naturalnych kolorach, wiszących jedna obok drugiej.
Jak wspomniano wcześniej, celem praktyki gutoru jest przyniesie pożytku czującym istotom i naukom. W związku z tym Bernakcien pochłania wszystko, co negatywne, wszelkie niesprzyjające okoliczności oraz zatrzymuje tych, którzy tworzą przeszkody dla Dharmy lub istot praktykujących prawdziwą ścieżkę. Eliminuje się wszystko, co negatywne. Ostatniego dnia praktyki w ogniu spalana jest wielka torma.
Pierwsza praktyka tego gutoru rozpoczęła się po południu 21 lutego od wielkiej ceremonii przydzielania miejsc wykonującyn pudżę mnichom. Główny mistrz dyscypliny wygłosił z pamięci długą przemowę w bardzo formalnym stylu, akcentując co drugą lub trzecią sylabę i obracając się z wolna z lewa na prawo. Mówił o celu praktyki w nadchodzących dniach – pokoju na świecie, szerzeniu i zachowaniu nauk oraz rozwoju Bodhiczitty. Następnie odczytał imię każdego mnicha i mniszki biorących udział w gutorze, po czym wszyscy oni weszli do pawilonu.
Gdy wszyscy usiedli na miejscach, dziewięciu mnichów odpowiedzialnych za dyscyplinę wyszło, aby przyprowadzić Jego Świątobliwość Karmapę. Gjalłang Karmapa wszedł w oficjalnej procesji, przy dźwiękach gjalingów, prowadzony przez lamów niosących kadzidła i po oddaniu trzech pokłonów zajął miejsce na środku sceny, założywszy na głowę Czarną Koronę i piękną brokatową pelerynę (dagam) na plecy. Obchody gutoru rozpoczęły się od krótkiej praktyki Mahakali.
O krótkiej historii praktyki Opiekuna
