Siedemnasty Karmapa zaczął tworzyć muzykę w bardzo młodym wieku. W tradycji buddyzmu tybetańskiego większość modlitw się śpiewa na wyuczoną lub ułożoną przez siebie melodię. Każdy klasztor tybetański ma swoich „mistrzów śpiewu” (tyb.: umdze), którzy niczym pierwszy głos w chórze prowadzą wszystkie klasztorne rytuały. Takie właśnie modlitwy i mantry, śpiewane przez kilkuletniego jeszcze Karmapę, po raz pierwszy znalazły się na płycie z muzyką Sina Vodjani wydanej w 2000 roku. Artysta przeznaczył część dochodu z płyty na odbudowę klasztoru Tsuphu, głównej siedziby Karmapy w Tybecie, a jeden z utworów trafił nawet na znaną składankę muzyczną „Buddha Bar”. 

Po ucieczce z Tybetu do Indii Jego Świątobliwość zaczął rozwijać swoje muzyczne zainteresowania – komponując, ucząc się gry na różnych instrumentach i słuchając różnych stylów muzyki z całego świata. Jego muzyczna twórczość zaowocowała już kilkunastoma płytami wydawanymi głownie na Taiwanie, które zawierają albo nowe wesje tradycyjnych modlitw, ze skomponowaną przez Karmapę melodią, albo wiersze Karmapy, albo też całe ułożone przez niego utwory. Jego Świątobliwość bardzo często współpracuje z artystami z Taiwanu oraz z tybetańskimi artystami z TIPA (Tibetan Institute of Performing Arts) w Dharamsali, którzy wielokrotnie występowali podczas Marme Mynlam – uroczystego, przeplatanego śpiewem i tańcem, ofiarowana lampek organizowanego co roku na zakończenie Kagju Mynlam Cienmo w Bodhgai.