Siedmioczęściowa modlitwa jest podsumowaniem wszystkich praktyk

29 stycznia 2016, klasztor Tergar, Bodhgaja, Bihar, Indie

Po trzech dniach poświęconych praktyce Karma Pakszi i Tseringmy Gjalłang Karmapa powrócił do wykładów na temat “Klejnotowej ozdoby wyzwolenia” Gampopy. Rozpoczął od udzielenia lungu, który obejmował część tekstu opisującą ślubowania Bodhisattwy. Ceremonia ta składa się z kilku elementów, a pierwszym są przygotowania rozpoczynające się od składania darów.

„Głównym celem wszystkich praktyk jest gromadzenie zasługi i oczyszczanie negatywności. Każda buddyjska praktyka należy do jednej lub obu tych kategorii. Gromadzenie zasługi oznacza tworzenie wszystkich dobrych warunków do rozwijania się na ścieżce. Oczyszczanie negatywności zaś oznacza usuwanie niekorzystnych uwarunkowań, które powstrzymują nasz rozwój.”

Dodając pokłony do przygotowań do ślubowania Bodhisattwy wykonujemy wszystkie siedem elementów siedmioczęściowej modlitwy: pokłony, dary, wyznanie, rozradowanie, prośbę o udzielanie nauk, prośbę o nieodchodzenie w parinirwanę oraz dedykację. Karmapa podkreślił, że te siedem praktyk podsumowuje wszystkie praktyki gromadzenia zasługi i oczyszczania negatywności.

Przechodząc dalej do tekstu modlitwy Karmapa stwierdził:

„Można również wszystkie siedem części postrzegać jako ofiarowanie. Pierwsze dwie, pokłony i dary, to ofiary fizyczne, zaś pozostałe części to ofiarowanie praktyki.”

Dodał też, że istnieje wiele sposobów klasyfikacji siedmiu części modlitwy. Istnieją na przykład takie sposoby jej praktykowania, kiedy każda z części spełnia zadanie pełnego nagromadzenia i oczyszczenia. Jego Świątobliwość zilustrował to przykładem pokłonów, które są jednocześnie ofiarowaniem i usuwaniem dumy.

Pokłony można wykonywać w trojaki sposób, powiedział: ciałem, mową i umysłem. Fizyczne pokłony, które wszyscy znają, wykonujemy ciałem. Pokłony wykorzystujące mowę to pochwały wysławiające dobre właściwości nauczycieli. Zaś pokłony wykonywane umysłem to poczucie głębokiego szacunku i czci wobec drugiej osoby. Zatem poprawnie wykonane pokłony czynimy z umysłem przepełnionym szczerym szacunkiem.

Następnie Jego Świątobliwość opowiedział o tym, jak odchodzimy od tej poprawnej praktyki pokłonów. Fizyczne pokłony często wykonujemy bez żadnego uczucia, jako element religijnego obyczaju.

„To największe zagrożenie dla religii – stwierdził – tendencja do podążania za tradycją, nie poparta żadnym doświadczeniem, czy więzią emocjonalną. Wówczas robimy coś nieświadomi znaczenia rytuału.”

Zaś wykorzystując mowę, powinniśmy zwracać uwagę na to, czy częściej chwalimy czy też krytykujemy innych ludzi.

Przechodząc do pokłonów wykonywanych umysłem, Karmapa podkreślił, że ich głównym zadaniem jest osłabianie dumy. Pozostałe sześć praktyk również spełnia rolę antidotum na szkodliwe emocje. Rozradowanie, na przykład, jest lekarstwem na zazdrość, a prośba o obrót kołem Dharmy usuwa nieświadomość i ignorancję.

Karmapa podsumował swój wykład stwierdzeniem, że siedmioczęściowa modlitwa zawiera w sobie wszystkie praktyki gromadzenia zasługi i oczyszczania negatywności. Zawiera w sobie wszystkie główne elementy buddyjskiej praktyki a jednocześnie jest prosta i łatwo ją zapamiętać. Powinniśmy ją wykonywać – zakończył – z wielką radością i zaangażowaniem.