J.Ś. Sakja Trizin opowiada o więzi łączącej tradycje sakja i kagju i udziela abhiszeki Tri-samaja-wjuha
20 grudnia 2014
Abhiszeki ze zbioru „Znajomość jednego wyzwala wszystko”
23 grudnia 2014
21 grudnia 2014, Pawilon Mynlamu, Bodhgaja
32. Mynlam dedykowany jest pamięci dzieła dwóch wielkich nauczycieli linii karma kagju: Kalu Rinpoczego (1905-1989) oraz Bokara Rinpoczego (1940-2004). Obaj należeli do tradycji szangpa.
„Pragnęliśmy upamiętnić Kjabdzie Kalu i Kjabdzie Bokara Rinpoczów, a że interesowali się przede wszystkim praktyką i medytacją – wyjaśnia Jego Świątobliwość – uznaliśmy, że najstosowniejszą ofiarą będzie dar Dharmy. Udzielenie abhiszek Cik Szie Kyn Dryl służyć ma zatem uczczeniu rocznic odejścia tych mistrzów, będąc jednocześnie ofiarowaniem im praktyki i medytacji”.
Z tej okazji Gjalłang Karmapa polecił także zorganizować wystawę fotografii, która znajduje się przy wejściu do Pawilonu Mynlamu. Otworzył ją ceremonialnie rankiem 20 grudnia, przecinając wstęgę oraz sypiąc ryż i nasiona magnolii (metok tsampaka) podczas krótkiego błogosławieństwa (rabne). Towarzyszyli mu Dziamgon Kongtrul i Gjaltsab Rinpoczowie oraz Jego Świątobliwość Sakja Trizin z synami: Rinpoczami Ratna i Gjana Wadżrą. Podczas zwiedzania Karmapa zatrzymał się dłużej przy starych zdjęciach z Tybetu przedstawiających dwóch lamów, którym zawdzięczamy odprawianie Mynlamu Kagju w Indiach.
Karmapa przystanął także przy wzruszającym zdjęciu, na którym bawi się – jako dziewięciolatek – zdalnie sterowanym helikopterem, kupionym dla niego przez Bokara Rinpoczego w Hongkongu. Na innym Rinpocze stoi wysoki, promienny, tryskający zdrowiem w przeddzień nagłej śmierci na atak serca w wieku sześćdziesięciu pięciu lat. Jego Świątobliwość i Bokara Rinpoczego łączyła serdeczna więź – i w Tybecie, i po ucieczce Karmapy do Indii. W tamtym czasie Bokar Rinpocze był jednym z jego głównych nauczycieli (czego świadectwem jest zdjęcie, na którym stoją obaj obok Jego Świątobliwości Dalajlamy). Spędził długie miesiące w rezydencji w klasztorze Gjuto, wykładając młodemu Karmapie „Ozdobę drogocennego wyzwolenia” Gampopy, „Uttaratantrę” Majtrei, Tantrę Hewadżry i wiele innych ważnych ksiąg.
Jego Świątobliwość nigdy natomiast nie spotkał poprzedniego Kalu Rinpoczego, który był jednym z nauczycieli Szesnastego Karmapy. Rinpocze rozpoczął swoje studia jako mnich w Palpungu, siedzibie Tai Situpów. Od najmłodszych lat wyróżniał się inteligencją, pobierając nauki między innymi od Piętnastego Karmapy Khakhjaba Dordże i Jedenastego Tai Situpy. Przez piętnaście lat wiódł życie wędrownego jogina, a gdy wrócił do Palpungu, Drupyn Norbu Dondrub powierzył mu rzadki przekaz nauk tradycji szangpa kagju. Kalu Rinpocze uważany był za wielkiego mistrza medytacji. Obok Szesnastego Karmapy Rangdziunga Rikpi Dordże jego uczniem był na przykład Reting Rinpocze, sprawujący władzę w Tybecie regent Dalajlamy. Po upadku Tybetu założył klasztor w Sonadzie, w indyjskim Dardżylingu. Jak Szesnasty Karmapa i Czternasty Dalajlama wiele podróżował, odgrywając ważną rolę w przenoszeniu nauk buddyzmu tybetańskiego do Europy i Ameryki Północnej.
Większość wystawianych zdjęć pochodzi z prywatnych zbiorów Bokara Rinpoczego. Na rok przed śmiercią przekazał je czwórce uczniów, prosząc by się nimi dobrze opiekowali. I oto nagle, po czternastu latach, Gjalłang Karmapa zwrócił się do nich z prośbą o zorganizowanie wystawy i przygotowanie dwóch okolicznościowych publikacji. „Skąd wiedział, że mamy te zdjęcia?”, pyta retorycznie Ja Jen Wu, kustoszka ekspozycji.
Pozostałe fotografie pochodzą z prywatnej kolekcji Karmapy, do którego należała także ostateczna decyzja o tym, co zostanie pokazane na wystawie. Częścią rocznicowych obchodów są dwa pięknie wydane albumy. Jeden zawiera zdjęcia i biografię Kalu Rinpoczego pióra Khenpo Lodro Donjo Rinpoczego, drugi zaś, obok fotografii, mało znaną autobiografię Bokara Rinpoczego „Bukiet białych lotosów”, która urywa się na kilka miesięcy przed śmiercią.
