Zimowe debaty zakończone historycznym ogłoszeniem i wielką wdzięcznością

10 marca 2016 – klasztor Tergar, Bodhgaja

Tegoroczne zimowe debaty trwały piętnaście dni i obejmowały wiele technik trenowania umysłu i pogłębiania zrozumienia. Poza codzienną medytacją prowadzono tradycyjne debaty dotyczące filozoficznych poglądów szkół waibhaszika i sautrantika, a także, jak co roku, na temat dudry, rodzajów dowodów i rodzajów umysłu. Przedstawiono też referaty dotyczące „Ozdoby drogocennego wyzwolenia” Gampopy, rozdziałów od drugiego – o duchowym przyjacielu – do ósmego – o schronieniu. Przeprowadzono dyskusje w zachodnim stylu, rozważając dwie kwestie: 1) Czy ślepa wiara może być uznana za wiarę? oraz 2) Czy Dharma i świat świecki wzajemnie się wykluczają?

9 marca o godzinie 20.00 rozpoczęła się ostatnia debata i trwała do późnych godzin nocnych. Pierwszy omawiany temat dotyczył tego, co to znaczy być skażonym lub nie. Ponieważ w tym roku nie było współzawodnictwa między siedrami, dwie drużyny uczestniczące w dyskusji stworzone zostały z różnych siedr. Pomimo posiadania różnych nauczycieli i innego przeszkolenia mnisi szybko uzgodnili odpowiedzi i klaszcząc w dłonie dowodzili swoich tez jak jedno ciało. Debata nabrała dodatkowej dynamiki, gdy włączyło się w nią dwóch khenpo siedzących z boku.

Następnego ranka Jego Świątobliwość Karmapa otworzył ostatnią sesję gyncie historyczną dyskusją na temat programu studiów w siedrach karma kamtsang. Gjalłang Karmapa wyjaśnił: „Ponieważ nie mieliśmy nieprzerwanego przekazu naszej tradycji komentarzy, w przeszłości nie mogliśmy ustalić programu nauczania dla szkoły karma kamtsang. Program był pomieszany z planami zajęć innych tradycji.” Jego Świątobliwość zauważył, że będąc w zeszłym roku w Stanach Zjednoczonych, otrzymał tekst autorstwa Dziewiątego Karmapy Łangciuka Dordże (1556-1603), w którym była opisana szczególna tradycja siedr karma kamtsang, które rozwijały się w tamtych czasach. I właśnie ten tekst został uczyniony podstawą stworzenia nowego programu. Cytując Rabgje Kungę Lingpę z tekstu Dziewiątego Karmapy, Jego Świątobliwość wyjaśnił swoje podejście do organizacji studiów klasztornych:

Gdy objaśniamy komentarze, powinniśmy brać pod uwagę komentarze mistrzów indyjskich i dzierżycieli naszej linii przekazu. Jako podstawę studiów należy użyć tekstów, które są zgodne z 1) ogólnym poglądem, 2) tym, co zostało jasno ustalone za pomocą logicznego rozumowania i 3) ważnymi komentarzami. Teksty, które studiujemy, powinny być napisane przez autentycznych lamów z naszej tradycji i zgadzać się z reprezentowanymi przez nią poglądami filozoficznymi.

Jego Świątobliwość stwierdził, że to krótkie podsumowanie jak należy studiować, jest doskonałe. Mówiąc krótko, znaczy to, że analiza i ogólna dyskusja filozoficzna powinna opierać się o teksty dzierżycieli linii przekazu, a w szczególności poprzednich Karmapów. Na przykład, w szkole gelug nacisk kładzie się na teksty Dzie Tsonkhapy i Jego uczniów oraz na streszczenia tych tekstów napisane przez uczonych tradycji gelug. Jeśli chodzi o szkołę kagju, to można powiedzieć, że jedynie karma kamtsang i drukpa kagju posiadają komentarze do wszystkich pięciu głównych tekstów filozoficznych, czyli najważniejszych indyjskich dzieł dotyczących pradżniaparamity, madhjamiki, pramany, komentarza Dharmakirtiego do pramany, winai i abhidharmy. W szkole karma kamtsang komentarze te są bardziej kompletne i rozbudowane, dogłębne i dobrze zredagowane, dzięki czemu stanowią doskonałą podstawę do podtrzymania i propagowania tradycji.

Aby zdecydować o faktycznym sposobie i kierunku studiowania, Karmapa spotkał się z wykładowcami, nauczycielami, asystentami nauczycieli i mistrzami dyscypliny obecnymi podczas gyncie. Skupiając się na siedrach dla mniszek, ustalono program zarówno dla nich, jak i dla mnichów.

Wiele okoliczności złożyło się na ten nowy rozdział w historii karma kamtsang: odkrycie i opublikowanie tekstów Ósmego Karmapy; odnalezienie tekstu „Śmiech Mandziuśriego: zarys pramany”, oraz książka Dziewiątego Karmapy na temat siedry karma kamtsang; przede wszystkim zaś odważne i niezachwiane poświęcenie obecnego Karmapy, by ożywić wspaniałą tradycję studiowania i praktykowania w linii karma kamtsang. Wraz z nowym programem siedry kagju są na najlepszej drodze, by odzyskać dawną chwałę, kiedy to rozkwitały za czasów Siódmego, Ósmego i Dziewiątego Karmapy. Wszyscy oni byli wielkimi uczonymi i autorami, a także urzeczywistnionymi mistrzami.

Po tym niezwykłym ogłoszeniu dotyczącym programu studiów, Jego Świątobliwość omówił przyszłoroczne wydarzenia w Bodhgai, w tym gyncie dla mnichów, Mynlam Kagju, obchody tybetańskiego Nowego Roku (Losar), a także zimowe seminarium Dharmy dla mniszek Arja Kszema. Zaskoczeniem było to, że Karmapa wyznaczył khenpo, którzy na ogół skupieni są na studiach w siedrach, aby pełnili w światyni rolę umze, mistrza świątyni i mistrza dyscypliny. Jego Świątobliwość powiedział, że chce zachęcić ich, aby byli wprawni zarówno w studiowaniu, jak i w praktyce.

Następnie skupiono się na podsumowaniu wydarzeń z tego roku. Stwierdzono, że mnisi, którzy wygłosili referaty, byli dobrze przygotowani po swojej pracy w Gjuto, gdzie nie tylko zadawali wiele pytań dotyczących subtelnych kwestii, aby pogłębić swoje zrozumienie, lecz także nauczyli się prowadzić tego rodzaju badania na poziomie międzynarodowym. Porównywali różne wydania tekstu i zauważali różnice, znajdowali źródła cytatów, a także szukali innych źródeł, aby podtrzymać lub odrzucić stwierdzenia Gampopy z „Ozdoby drogocennego wyzwolenia.”

Na poziomie osobistym mnisi mówili, że odczuwają ogromną wdzięczność dla Jego Świątobliwości za zapewnienie im możliwości zagłębienia się tak bardzo w tekst i mają nadzieję, że w przyszłości będą mogli to zrobić także w swoich klasztorach. Inny uczestnik zauważył, że to właśnie dzięki tego rodzaju wymianie i badaniom nauki będą trwały. Jeden z młodszych mnichów powiedział, że dotychczas uważał, że tradycja kagju skupia się na medytacji i nie wiedział, że w tej linii przekazu są takie naukowe skarby.

Jeden z khenpo stwierdził, że dyskusje w zachodnim stylu pomogły wyjaśnić bardziej ogólnie tekst Gampopy, za to debaty pomogły rozjaśnić poszczególne punkty i rozwinąć pewność, a także gotowość do odpowiadania na pytania. Wspólne posiłki, dzielenie namiotów i rozmowy sprawiły, że mnisi z różnych klasztorów mieli poczucie bycia jedną rodziną. Karmapa podtrzymywał te związki, przychodząc na dyskusje i samemu uczestnicząc w bardzo ożywionych rozmowach. Jednego pamiętnego razu opuścił swoje krzesło i stanął wśród mnichów, by przez ponad czterdzieści minut debatować o tym, czy natura Buddhy może być uznawana za coś trwałego.

Dziwiętnaste zimowe debaty zostały zakończone, gdy Jego Świątobliwość osobiście podziękował licznym osobom, od kucharzy począwszy, a na khenpo skończywszy, za ich ciężką pracę, dzięki której te piętnaście dni mogło się wydarzyć. Modlitwy o pomyślność rozesłały pożytki i błogosławieństwa tego szczególnego okresu na cały świat.